Ang Talambuhay ni Eris P. Calingasan

Ako si Eris P. Calingasan isinilang noong ika 13 ng Setyembre taong 1994.

Me riding on my toy

Sa Brgy.San Cristobal San Pablo City. Panganay sa Tatlong anak nina Ireneo Calingasan at Menelyn Pasco. Ang aking ama ay isang wilder na kung minsan sa oras ng kanyang pahinga sa trabaho ay gumagawa pa rin sya nga mga bagay na maaring gawin pa rin . Upang maitustus sa aming mga pangangailangan. Ang aking Ina naman ay sa bahay lamang upang magampanan niya ang kanyang responsibilidad para sa amin,sya ang gumagawa ng lahat na mga gawain bahay .Noong mga panahong hindi ko pa kayang tumulong ngunit ng matuto ako ay tumutulong na din ako.Kahit sa simpleng bagay lamang sa gawaing bahay ay nakakatulong naman ako.Ganun din naman ang ginagawa ng aking dalwang kapatid.

Si Jomel ang pangalawa sa aming magkakapatid at si Lenie Rose ang bunso aming magkakaptid .Taong 2000 ng mag-simula akong pumasok ng elementarya tandang tanda ko pa nuon na sa bawat araw na pumapasok ako ng eskwelahan lagi akong hinhatid ng aking ina.At sinusundo ako tuwing awasan.Nahihitno lang ang paghatid at sundo sa akin noong ako'y nasa ika-apat na baitang na dahil sa aking kapatid naman na si Jomel ang binabantayan ng aking Ina. Noong mga oras na iyon ay hindi ako sinasamahan palagi ng aking ina ay natutunan kong kumilos mag isa na parang walang makiki-alam sa gustong gawin.Pero kahit na ganito ay ginagabayan pa rin nila ako natuto akong maki-sama sa ibang tao at nagkaroon din ako ng mga kaibigan na nakakasama ko noong ako'y elementarya masasabi ko na mabuti silang kaibigan ni minsan ay hindi sila gumagawa ng aking ika papahamak. Kahit kung minsan ay nagkakatampohan dahil sa hindi pag kakaunawaan.Taong 2007 ay ng matapos ko ang aking pag- aaral sa elementarya sa mababang paaralan ng Placido Escudero.Sa Brgy.Sta Elena San Pablo City ,noong araw ng graduation walang pag lagyan ng tuwa lalo na aking mga magulang kaya hindi-hindi ko malilimutan ang masasayang sandaling nangyari noon lalo ng ma-iyak ang aking ina.Akala noon ng mga oras na iyon ay na mag kakahiwa-hiwalay na kami kaklase at mga kaibigan ko.Simula panang ako ay nagsimulang pumasok ay wala na akong makilala tulad nila.Simula palang iyon ng kasiyahan na mangyayari sa isang mag-aaral.Dahil may mas mahigit pala pa doon. Na hindi ko inaasahan galak na galak ako.Noon lalo ng abotin ko na ang aking diploma sa taas ng Stage.Noong taon din yun ay 2007 pumasok muli ako ng sekondarya sa Col.Lauro D.Dizon Memorial National High School. Sabi ng marami sa akin ito raw ang pinakamasya sa lahat ng pagiging high school student. Tinatawag ko noon sa aking sarili,anu kaya ang masaya dito?e ganun din naman ang gagawin ng mag-aaral mas marami pang subject at requirements ang dami pang bawal. Pero habang tumatagal ako dito ay nalaman ko na tama nga sila masaya pala talaga dito. Kasi marami akong naging kaibigan .Sa puntong ito nag bago ang aking pag katao.Napuna ko ang aking pagbabago sa aking katawan gaya ng pag lagong ng boses pag kakaroon ng muscle sa ibat ibang parti ng katawan. Pag kakaroon ng buhok  sa katawan.Noong ako ay 1st yr at 2nd yr

dito din sa high school natuto ng mga katangahan gaya ng pag cutting sa oras ng klase.Pagsisinungaling sa oras ng kailngan kapag may problemang hindi agad na lulutas maging sa guro man o magulang pa.Sa barkada lang tapat dahil laging magkakasama kahit saan .Pupunta basta mag kakasama sa parang walang problema Pero hindi naman lahat ng kalokohan matutunan mo dito . May mga masasaya at tamang paring magagawa kasi pinag daan din ito ng mga guro .Kaya sanay sila sa mga ganun sitwaston kaya tinutulungan nila upang magabayan ng tama at maabot ang mga minimithing pangarap at tagumpay sa buhay.Ang mga guro na para lang din namin kaibigan sa loob ng paaralan. Kaya hindi ko ito maililimutan lalo na kapg malapit na ang kapaskohan.

Noong ako ay napasok ng elementarya

JS prom with my tropa

 Ang pag sapit ko sa 3rd high school naranasan kong umattend ng JS prom napakasaya talaga ng mga sandaling iyon sapagkat dun lamang ako unang beses naka attend ng ganun celeberation.Ang pinakahihintay ko sa lahat ang pag graduate ko ng high school na maaring nakakalungkot sapagkat marami naman magbabago sa aking buhay.Pero pag dating ng mga araw na lilipas maaring hindi na dahil ang bawat isa ay may kanya kanyang pamumuhay.Masaya naman ito sa pagkat magsisimula muli ako ng panibagong karanasan sa aking buhay.Kaya sisikapin ko na makatapos upang makatulong sa pamilya.